با شما که حرف می زنم

ساده می گویم :

 

حیرانم از خودم با این همه سیاهی... 

این همه بی آبرویی 

چطور باز جرات حرف زدن با شما را دارم !

چطور ؟!

 

این قلب سیاه هم می فهمد ...

همه هستی می فهمند و میدانند

این ها همه، از نور مهربانی شماست ... 

امام رئوف !

 

جهان روشن است 

جهان زیباست هنوز  ...

چون حرم هست  

ضامن آهوی بیابان هست هنوز !

 

آقا شما خوب مدانید ...

بد جور این روزها قلب پسر فاطمه الزهرا (س) را می رنجانم 

می دانم خدا بیشتر از من، دلش برای من تنگ است ... 

 منی که به شیطان نزدیک شده ام !

 

از خودم خسته ام 

این همه لطف

این همه مهربانی را تنها با گناه جواب داده ام ...

شرمنده حضرت دوستم ...

 

با خودم می گویم ؟!

تو همانی هستی که دعوت شدی به خانه ی حق ؟! 

تو همانی هستی که مسافر سرزمین نور و وحی شدی ؟!

 زائر آقا رسول الله شدی و غریبی ائمه بقیع (ع) را دیدی و برای غربت زهرا (س) گریستی ؟!

تو همانی هستی که هر جا نشستی  زائر آقا امام رضا (ع) خواندنت 

و قلبت برای حرم پر کشید ...؟!

چه زائری هستی ... ؟!

همانی که خودش را خادم معنوی  امام رئوف می داند و  ادعای نوکری دارد ؟!

چه نوکری .... ؟!

باز هم .... گم شده ام 

آقا !

باز هم

تنهاشما !

تنها حرم !

باز هم دستان مهربانت را طلب می کنم ..

بازهم گوشه ی حرم تو ملجاء درماندگی ام است ...

 باز هم وساطتم را بکن آقا !

باز هم مثل همیشه ضامنم شو !

 

دلم خوش است این روزها به بلیط مشهدی که برایم گرفتی 

باز هم گدای کویت را نراندی .... 

 مثل یک رویاست در حضورت باشم

 

تردید دارم

نمی دانم

این روزها ...

این قلب سیاه ...

این قدم ها ...

می رسند

 به شب ها و روزهای نورانی حرم ؟

می رسند به ایام ولات امام عشق

آقا امام رضا (ع)  ؟!

 

باید در باورم بگنجد ...  امام ما رئوف است 

بیش از آن که درکش کنیم 

سلطان توس نه .. سلطان عالمین است ...

گدایش را از درگاهش نمی راند !